Πήρα τηλέφωνο τις προάλλες τον εκπρόσωπο Τύπου της Σάλτσμπουργκ, Τόμας Μπλάζεκ, για να του ζητήσω συνέντευξη από έναν παίκτη της ομάδας του για την "Καθημερινή", όμως δεν μου απάντησε στην κλήση.
«Δεν πειράζει, θα τον πάρω αργότερα», είπα, όμως δεν πέρασαν 10-15 λεπτά και ο συγκεκριμένος κύριος με πήρε πίσω –το τονίζω– από το κινητό του, σε έναν άγνωστο γι’ αυτόν αριθμό στο εξωτερικό.
Όταν του είπα ποιος είμαι και τι θέλω, περίμενα τη γνωστή απάντηση των περισσότερων εκπροσώπων Τύπου στην Κύπρο, αλλά όχι.
«Διάλεξε ποιον παίκτη θέλεις, στείλε μου τις ερωτήσεις σου και θα τις απαντήσει», μου είπε ο κ. Μπλάζεκ πολύ ευγενικά και πρόθυμα, εκπλήσσοντάς με. Αυτό επειδή είμαι συνηθισμένος σε άλλα.
Και εγώ ο τρελός νόμιζα ότι αν μιλούσε κάποιος παίκτης της Ρεντ Μπουλ στην «Καθημερινή», θα επηρεαζόταν η ομάδα και δεν θα μπορούσε να αποδώσει στο χορτάρι του ΓΣΠ την Πέμπτη. Άστε που περίμενα να υπήρχε και καμιά «απαγόρευση δηλώσεων», αφού «έρχεται κρίσιμο παιχνίδι».
Εκτός και αν ισχύει στο Σάλτσμπουργκ η ίδια απαγόρευση δηλώσεων που ισχύει και στην Κύπρο, όπου παίκτες και προπονητές απαγορεύεται να μιλάνε στα ΜΜΕ, εκτός και αν αυτά είναι ξένα.
Η αλήθεια είναι ότι άργησε μια μέρα να μου στείλει τις απαντήσεις του ο Ντούσαν Σβέντο. Μάλλον ο Τόμας Μπλάζεκ θα περίμενε την άδεια του Ντίτριχ Μάτεσιτζ, κατά πόσον δικαιούται ο Σλοβάκος να μιλήσει στην «Καθημερινή». Πλάκα-πλάκα, αναρωτιέμαι αν ο Σεμπάστιαν Φέτελ της Red Bull, ο Χάιμε Αλγκουερσουάρι της Toro Rosso ή o Τιερί Ανρί των New York Red Bulls ζητάνε άδεια από τον Ντίτριχ Μάτεσιτζ πριν μιλήσουν στην Bild, τη Marca ή τους New York Times. Και εδώ φαντάστηκα τον Αυστριακό επιχειρηματία να βάζει φραγμό σε συγκεκριμένα μέσα επειδή είναι της «άλλης πλευράς».
Πέρα από την πλάκα, ίσως θα ήταν καλύτερα αυτοί που εκπροσωπούν τις κυπριακές ομάδες και βλέπουν τα ΜΜΕ ως «εχθρούς, που είναι βαλτοί για να μας πλήξουν», να χαλαρώσουν λίγο και αν θέλουν, τους δίνω το τηλέφωνο του Τόμας Μπλάζεκ, να μάθουν και κανά-δυο πράγματα.
Ηρόδοτος Μιλτιάδους
