Δεν είμαι και ο πιο μανιακός με τα αθλητικά, όταν βρίσκομαι εκτός γραφείου. Δεν είμαι ο τύπος που κινεί γη και ουρανό για να μάθει, ας πούμε, πόσα πόσα έληξε το Μαρτσελόνα – Ρεάλ. Κι αυτή η στάση άρνησης που τηρώ παραξενεύει τους φίλους μου πολλές φορές. «Τι σόι αθλητικογράφος είσαι»; με ρωτούν...
Κι ασφαλώς, μπορώ να τους απαντήσω. Με ευκολία. Ούτε έχω πρόβλημα να τους την πω για να τους βάλω στη θέση τους. Δεν μου είναι καθόλου δύσκολο να απαριθμήσω τους λόγους που δεν «καίγομαι» να μάθω το αποτέλεσμα ενός σούπερ-ντέρμπι. Αλλά δεν θέλω να τους αποπάρω, ούτε να τους ξενερώσω...
Ο ένας λόγος που δεν «πεθαίνω» για να μάθω το σκορ ενός αγώνα, έχει να κάνει με το βομβαρδισμό αθλητικών πληροφοριών που δέχεται καθημερινά ο εγκέφαλός μου. Στη δουλειά το αντέχεις αυτό. Και ίσως να είναι κι απολαυστικό. Όταν όμως είσαι έξω και θέλεις να χαλαρώσεις, έχεις διάθεση για άλλα πράματα. Θέλεις να ξεφύγεις. Να αποτοξινωθείς...
Ο άλλος λόγος, έχει να κάνει με τα όσα γνωρίζω για τον αθλητισμό. Όσα γνωρίζει ένας αθλητικός συντάκτης για το χώρο...
Όταν είσαι αναγνώστης, τα σπορ τα βλέπεις υπό ένα άλλο πρίσμα. Από άλλη οπτική γωνιά. Όταν όμως είσαι ως τα μπούνια μέσα στα πράγματα, μαθαίνεις πολλά πράματα, με αποτέλεσμα να απομυθοποιούνται καταστάσεις.
Μαθαίνεις για βρομιά που δεν μπορείς να εκθέσεις στο μέσο που δουλεύεις, γιατί μπορεί να φας κανένα λίβελο στο κεφάλι και να σου μείνει όλη δική σου. Πιστέψτε με, τα δημοσιευμένα αθλητικά σκάνδαλα, είναι πολύ λιγότερα και... ηπιότερα απ’ όσα υπάρχουν και γνωρίζουμε, αλλά δεν μπορούμε να στοιχειοθετήσουμε...
Κι επειδή ξέρουμε ένα-δυο πραματάκια παραπάνω, απομυθοποιούνται πολλές καταστάσεις. Κι εκεί έρχεται η απόλυτη ξενέρα. Πού όρεξη για να μάθεις αν νίκησαν οι μπλαουγκράνα...
Φάνης Μακρίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου