Υπάρχουν άνθρωποι μονάχοι, όπως λεει και το λαϊκό άσμα. Άνθρωποι που παλεύουν μόνοι τους και προσφέρουν στον αθλητισμό όσο κανένας άλλος. Αν πηγαίνατε έστω και για λίγο στους Παγκύπριους Μαθητικούς Αγώνες που έγιναν Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή, στο Εθνικό Κέντρο Στίβου, θα τους βλέπατε και ήταν εύκολο να τους ξεχωρίσετε, ήταν μονάχοι...
Δίνουν μόνοι τους τη μάχη, κάτω από αντίξοες συνθήκες. Κάνουν τους προπονητές, τους κριτές, τους χρονομέτρες, κάνουν και τους ταξιτζήδες. Και το κάνουν μόνο και μόνο γιατί αγαπούν τον αθλητισμό, γιατί αυτό τους προστάζει η συνείδησή τους, αφού τάχθηκαν να υπηρετούν την παιδεία αυτού του τόπου...
Αυτούς τους ανθρώπους θα πρέπει μια μέρα να τους ανακαλύψουμε, να τους απονείμουμε τα εύσημα, γιατί παρέμειναν μόνοι τους στην πρώτη γραμμή του στίβου. Αν δεν τους είχαμε κι αυτούς, να είστε σίγουροι ότι θα καταργούσαμε και τους Παγκύπριους Αγώνες!
Το σημερινό μου άρθρο είναι αφιερωμένο σ' έναν δικό μου, παλιό καλό φίλο, που συνεχίζει να προσφέρει από τη θέση του στα νιάτα αυτού του τόπου, να εμπνέει και να καθοδηγεί τους μαθητές του για να δίνουν τον αγώνα τον ωραίο, τον αγώνα τον καλό. Φίλε, μπορεί οι δρόμοι μας να χώρισαν πριν 30 χρόνια, όμως, να που ξανασυναντιόμαστε για τον ίδιο ακριβώς λόγο...
Δημήτρης Δημητρίου
Δημοσιεύτηκε στις 13/04/2008 στην εφημερίδα "ΠΟΛΙΤΗΣ"
Στήλη: "Επωνύμως"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου